ràdica 1 , nf: radicra, raica, ràica, raica, raiga 1 Definizione (upm) linna de pisu, nae de linna (fintzes canna) a frucagedhu chi si ponet a bide (prus grussa), a pisu (finòngia), a tamatas e àteru po chi abbarrent in artu de terra; arraighina de cosa prantada o matedu Sinonimi e contrari arradicra, cerboni, fitura, ladicra, paboni 1, palincioni / arradichina, radichina Modi di dire csn: ràdica cuadra = in matemàtica, númeru chi pro èssere mortipricadu cun cuss'etotu, in raportu a un'àteru, daet custu (es. su 3 est sa r. cuadra de 9); ràdica cúbbica = númeru chi daet un’àteru númeru pro èssere chi est mortipricadu cun cuss’etotu a duas bias (es. su 3 est sa r. cúbbica de 27), ma nadu sempre de unu númeru (es. 9, 27) pro ndhe chircare sa r. Frasi est ritzu che raica ◊ sa tzente, de unu brocu ndhe fachet una raica! ◊ a sas pumatas lis ponimus sa raiga 2. ispigas sicadrinas chi cuant in sas chesvas sas ràigas turmentadas de sidis Etimo ltn. *radica.

«« Cerca di nuovo